Van Chiang Mai naar Kota Kinabalu naar... Raalte

Op 31 januari nemen we afscheid van Chiang Mai. We vliegen eerst naar Kuala Lumpur, waar we 5 uur mogen wachten op onze volgende vlucht. Niet genoeg tijd om de stad te verkennen, dus maken we het ons gemakkelijk met de gratis wifi en besluiten de tijd zo ‘uit te zitten’. Tussendoor kijken we even of we onze bagage al kunnen inchecken: maar onze vlucht staat helemaal niet op de borden! Blijkt dat er een tweede locatie van het vliegveld is…. Oeps! In de stromende tropische regen nemen we de bus naar KLIA airport. Het is maar goed dat we op tijd van de rugzakken af wilden :-)

Laat in de avond landen we op Borneo, luchthaven Kota Kinabalu (Maleisie). Geen onderhandelingen met taxi chauffeurs hier: zij zijn in dienst van de overheid en je koopt een kaartje voor een vaste prijs. Heerlijk. Alleen jammer dat het direct zoveel duurder moet zijn.
De taxi chauffeur zet ons af bij de Borneo Gaya Lodge. Het is een hostel met ook 2-persoonskamers, niet al te ruim, maar het is er schoon en we zitten op een prima locatie in het centrum.

De volgende dag nemen we de boot naar een klein eilandje voor de kust van Kota Kinabalu, Palau Manukan. Op dit prachtige tropische eiland kun je heerlijk zonnen, zwemmen, snorkelen, wandelen en als je een goed gevulde portemonnee hebt, overnachten. Er liggen meerdere goddelijke eilandjes voor de kust van Kota Kinabalu. Eilandjes die je kent uit de mooiste strandvakantie brochures. En weer hoeven we nergens over te onderhandelen. Iedereen betaalt het zelfde voor de boot, taxi en eiland entree. Als we weer terugkomen van het eiland lopen we langs een spiksplinternieuw winkelcentrum met normale winkels! Daar móet je natuurlijk even naar binnen. Je merkt dat deze manier van winkelen nog nieuw is voor het personeel. Ze weten niet zo goed hoe ze de klant moeten benaderen. In de ene winkel staan ze verschrikt met z’n allen in een hoekje als je binnenkomt, totdat er een teamleider na wat gegiechel op je af durft te stappen, in de andere winkel loopt het personeel je op een halve meter afstand door de hele winkel achterna. Vaak zonder iets te zeggen. Welvaart in de kinderschoenen dus. Een eindje verderop in dezelfde straat vind je gewoon de straatventers en de eetstalletjes met verse vis op de kramen, tegen een nog vriendelijke prijs, met de zee op de achtergrond.

De volgende dag ontdekken we dat de bus naar Sandakan niet alleen om 7.00AM gaat, zoals de receptioniste ons vertelde, maar dat er (uiteraard) tot einde van de middag regelmatig bussen rijden. Tijd om te gaan! We rijden langs de voet van Mount Kinabalu over een omhoog en omlaag slingerende weg. De buschauffeur mag nog wel wat lessen veilig rijden krijgen! Onderweg is alles om ons heen groen. Een prachtgezicht, maar als je wat beter kijkt, dan zie je dat zeker tweederde van dit ‘groen’ bestaat uit palmolieplantages. Het ziet er leuk uit, maar deze plantages bieden niet de diversiteit die bijvoorbeeld Orang-oetans nodig hebben om in het wild te overleven! Palmolie zit in meer dan de helft van de producten die je in de supermarkt kunt kopen. Denk aan zeep en cosmetica, maar ook in boter, koekjes en chocolade zit vaak palmolie! Nederland is grootste palmolie-importeur van Europa en nog té weinig supermarktconcerns, voedsel- en cosmeticafabrikanten doen hun best om alleen duurzame palmolie in te kopen.
Bekijk wie er al wel goed bezig zijn: palmolie scorekaart (http://www.wnf.nl/nl/home/bedrijven/in_welke_sectoren_zijn_we_actief/palmoliescorecard2011/)!

In Sandakan vinden we het City View hotel. Het hotel is een beetje viezig, maar volgens Lonely Planet, Tripadvisor én Wikitravel is er niet echt iets beters te krijgen voor minder dan 20 á 25 euro p/nacht. Dat is wel even wat anders dan de schone kamers die we in Cambodja en Laos kregen voor onder de 10 euro. Een taxichauffeur vertelt ons ook dat de meeste toeristen naar Sabah komen met een georganiseerde reis. Zij worden direct naar de mooiste plekjes gebracht en zien de steden dus eigenlijk niet. Misschien dat het feit dat er dus weinig toeristen komen in de steden als resultaat heeft dat de hotels niet heel goed zijn en dat de stad er een beetje smoezelig uit (blijft) zien. Maar het leuke is dan wel dat de lokale mensen heel enthousiast reageren op blanke toeristen. Giechelende kassameisjes testen verlegen hun Engels op ons, de visboeren laten trots hun vangst van de dag fotograferen, het eten is nog lekker authentiek en je zit niet continu met andere toeristen op dezelfde vierkante meter.

Maar uiteraard komen wij ook naar Borneo voor de bijzondere natuur. Mariska wil de Orang-oetan zien! We beginnen met de semi-wilde Orang-oetan in Sepilok. Jonge orang-oetans die door houtkap en stroperij hun ouders zijn kwijtgeraakt of gevangen zijn genomen, worden hier opgevangen. Nadat ze zijn opgelapt, word hen geleerd hoe zij zelf in het wild kunnen overleven. Dan worden zij uitgezet in het reservaat. In Sepilok wonen nu zeker 60 volwassen Orang-oetans op 43 vierkante kilometer. Daarnaast worden nu ongeveer 25 baby Orang-oetans grootgebracht in de ‘kinderopvang’ van het centrum. Twee keer per dag kunnen de volwassen Orang-oetans er zélf voor kiezen om naar een centraal platform te komen om bijgevoederd te worden. Als toerist kun je dan komen kijken. Soms heb je pech en dan komt er geen aap. Wij stonden daar in de stromende regen en zagen twee moeders met hun kind. Wat een prachtige dieren zijn dit! Wist je dat we 97% (!) van ons DNA met deze mensapen delen?

Via neef Jort en Yvonne hebben we het adres gekregen van Uncle Tan, een backpackers nature lodge vlakbij Sepilok. Vanuit de lodge in Sepilok worden jungletochten georganiseerd. Na ons ochtendbezoek aan Sepilok vertrekken we met een minibusje naar de Kinabatangan rivier. Vanuit daar varen we in een dik half uur naar Uncle Tans Wildlife Camp.
Het ziet er prachtig uit. Via houten platforms zijn de keuken, de ‘eetzaal’, de briefing room, de toiletgebouwen en de slaaphutten met elkaar verbonden. Verder is het met name groen en drassig om je heen. De hutjes staan midden in de natuur. Ze hebben geen deuren en je slaapt met één of twee andere stellen op een matras op de grond met een klamboe er omheen. Douchen kan… ..met rivierwater die je met bakjes over jezelf heen gooit en ’s nachts is het pikkedonker. Maar verder is het heerlijk met de natuur om je heen, leuke jonge mensen, ervaren gidsen en prima eten. Drie dagen lang draait het om beestjes spotten: spinnen, tropische insecten, (pygmee) eekhoorntjes, grote en kleine apen, prachtige vogels, enorme hagedissen, krokodillen, civetkatten…. Vanuit een bootje kun je ze rustig observeren, maar we mochten ook met laarzen aan door de modder baggeren. Als ze de spinnen, slangen, muggen en mieren weg konden laten, dan zou je er eeuwig kunnen blijven :)

Vanuit Uncle Tan regelen we vervoer naar Semporna, de toegangspoort naar de mooiste duikeilanden van Maleisië. Semporna zelf is wederom geen stad waar je dagen wilt blijven plakken, maar de boten naar de eilanden vertrekken in de ochtend dus vaak zit je er toch een nachtje ‘vast’. We vinden weer een nieuwe oom om (tegen betaling) voor ons te zorgen: Uncle Chang op Mabul Island. Uncle Chang heeft wat luxe hutjes en gewone kamers op het water. Prijzen zijn inclusief volpension en 2 keer per dag een gratis snorkeltrip. Voor ongeveer €25,00 pp per dag zit je dus volledig verzorgd op een tropisch eiland! Roel kan daarnaast ook mooi zijn PADI opfrissen en een paar mooie duiken maken. En ook met snorkelen zie je ontzettend veel vissen én enorme schildpadden. Hoe gaaf! Uncle Chang is géén luxe resort, maar het is er relaxed. Niet voor niets blijven we bijna een week plakken. Met als fantastische bijkomstigheid dat Roel een vergunning weet te bemachtigen om te mogen duiken rond Sipadan, één van de mooiste duikplekken ter wereld. Met als klapper: een ontmoeting met een reuzenmanta! In het weekend is het standaard feest bij Uncle Chang. Uncle Chang himself komt dan naar Mabul vanaf het vaste land. Hij opent de avond door een half uur lang te vertellen wat hij allemaal aan Charity doet en dan gaan de flessen rum en cola op tafel en begint de band te spelen.

Na een week zon, zee en snorkelen verlaten we Mabul weer voor een paar laatste dagen jungle. We kregen eerder van medereizigers de tip om naar Danum Valley te gaan. Dit reservaat bestaat uit 43.000 ha maagdelijk oerwoud. Het gebied wordt gezien als één van de meest complexe ecosystemen van de wereld. Er zijn twee plekken waar je kunt overnachten: één luxe resort en een onderzoekscentrum. Aangezien aan het Rainforest Resort een prijskaartje hangt van ruim $750 p.p. voor 2 nachtjes, besluiten we het Danum Valley Field Centre te bellen om te vragen of we daar mogen overnachten. In principe is dit centrum bedoeld voor onderzoekers en studenten, maar ze doen niet moeilijk. We krijgen nog een portie extra avontuur, omdat de brug in reparatie is: spannend als je busje met een shovel door een rivier getrokken moet worden! We slapen in het hostel van het Field Centre. Mannen en vrouwen slapen hier apart en we koken zelf. Maar wat je ervoor terugkrijgt is fantastisch. Je zit 2,5 uur rijden van de bewoonde wereld, midden in de natuur. Je weet dat ergens om je heen in dat groene woud olifanten, orang-oetans en luipaarden rondlopen. In our defense: natuurlijk zie je deze dieren vaak helemaal niet :) Wij zien zelf wel de nodige bloedzuigers (Blood Sucking Bastards!!), prachtige insecten, uilen, Red Leaf Monkeys, herten én we hebben het geluk om ’s nachts naast de nodige oogjes (Flying Squirrel?!, Civet?!, Slow Loris?! Uhuh ik zie oogjes ja….) ook daadwerkelijk twee luipaardkatten van dichtbij te zien.
Helaas is het maar een korte trip, we komen einde van de middag aan op dag 1, op dag 2 sjezen we tussen de regenbuien door zoveel mogelijk (met gids) door het grote bos, ’s avonds maken we een nachtexcursie en op dag 3 staat het busje om half negen ’s ochtends al weer klaar voor vertrek naar Lahad Datu. Als we ooit terugkomen dan blijven we langer!

In Lahad Datu moeten we ook een nacht blijven. Dit is het meest armoedige stadje tot nu toe, inclusief een handjevol bedelaars en een familie ratten. Maar wij vinden gelukkig een klein pareltje, een superschoon familie hotel met prima bedden, airco en… FOX Movie channel. Erg handig als er niets aan is om naar buiten te gaan. De volgende dag vliegen we met een klein vliegtuigje van Lahad Datu naar Kota Kinabalu. Omdat we zo’n zes uur overstaptijd hebben, laten we ons naar de dierentuin brengen. Daar kunnen we alle bijzondere bewoners van Sabah nog eens goed van dichtbij op de foto zetten.

Van Kota Kinabalu vliegen we naar Jakarta. Daar heeft mr. Richard zijn chauffeur opdracht gegeven om ons op te halen van het vliegveld. Wat een luxe! We komen ’s avonds laat aan bij het prachtige optrekje van Richard en Tanya en we ontmoeten hun nieuwe hondje Baiki! Wat een schatje. En wat een oase is dit huis! Helaas zie je weinig van de andere villa’s in de wijk, overal staan hoge muren om de huizen heen en er is 24/7 security aanwezig. Dit laatste zie je ook bij de moderne winkelcentra en eettentjes in het zakendistrict. Het is eigenlijk de bedoeling dat we een paar dagen blijven en gezien onze gezellige avond en middag met R&T hadden we dat graag gewild…. Maar helaas blijft het slechts bij 23 uur Jakarta.

Wegens familieomstandigheden vliegen we op vrijdag 17 februari 2012 terug naar Nederland. Of en wanneer we teruggaan naar Azië blijft nog even onzeker.