Luang Prabang to Chiang mai

We hebben het wel weer gezien met alle toeristen in Luang Prabang. Ondanks dat er nog veel meer te zien in rond Luang Prabang vertrekken we, deze keer met een VIP minibus, naar Nong Khiaw. Een klein plaatsje met een tiental guesthouses en een stuk minder toeristen. De meeste toeristen nemen nog een uurtje de boot om naar Mong Ngoi te gaan, maar (juist daarom) blijven we hier. Hier is het nog mooier dan in Vang Vieng en Luang Prabang. Dit soort bergen gaan nooit vervelen. Er zijn welgeteld drie excursies waaruit je kunt kiezen vanuit dit plaatsje. Makkelijker kan niet! Naast 2 relaxdagen, valt onze keuze op de 100- waterfalls tour. Dit is eigenlijk 1 grote waterval, maar met honderd laagjes. En je klimt via deze mini watervalletjes naar boven. Geen gebaande paden, nee, echt klauteren. Helemaal in een andere wereld met.....4 andere Nederlanders :-)

En dan willen we naar Luang Namtha. Een route die volgens een aantal bronnen niet in 1 dag te reizen is vanwege bussen die niet op elkaar aansluiten. Er is een mannetje die hier handig op inspeelt door met de minivan eerder te vertrekken, maar hij zweert dat de aansluitende bus niet rijdt die dag. In werkelijkheid heeft hij gewoon een ander klusje en wil hij dat we een dag later gaan. Dat gaan we dus niet doen. Op naar de lokale bussen dus. Om 11 uur zou er een bus naar Oudomxay moeten gaan, waar we de volgende dag kunnen overstappen op een bus naar Luang Namtha. Eenmaal bij het buststation ontmoeten we twee gefrustreerde toeristen: er gaat pas een bus als we met 8 man zijn. Ja, bedenk je dat maar eens als de NS een half uurtje vertraging heeft :-). Wonder boven wonder komen de ontbrekende personen toch nog aan op het busstation en kunnen we gaan. In een minivan met 8 toeristen en....uiteraard... nog 5 extra dorpelingen en wat kuikentjes in een doosje?! De weg is erg slecht, maar onze bestuurder denkt dat hij een formule 1 coureur is. Dat zijn we ondertussen gewend, maar de dorpelingen hebben er toch nog altijd moeite mee, met name het arme meisje dat precies in het midden van het busje zit. Bag please!!!! Dankzij de rijkunsten van onze chauffeur halen we zelf nog net de busaansluiting naar Luang Namtha die we volgens bijna iedereen wel zouden moeten missen. Het laatste stukje reizen we over een gloednieuwe door chinezen aangelegde snelweg. Onderweg stopt de chauffeur nog een keertje extra om te kopen wat een dorpeling trots aan de kant van de weg omhoog houdt: een civet. Een prachtig beschermd dier (lijkt beetje op een das) wordt lomp in het gangpad gesmeten. Tja, zo gaat dat helaas nog steeds. Ze eten alles. Maar veel wild is er daardoor niet meer in Laos.

In Luang Namtha moeten we eerst 8 guesthouses af voordat we een kamer hebben. Veel meer guesthouses zijn er niet, dus we zijn erg blij met ons ongezellige guesthouse. En koud dat het is s nachts!!! Voor arme Roel zijn die dekens zowiezo altijd te kort en dat is echt een verschrikking nu. De dagen erna slapen we dus in een hotel met extra dekens!

In Luang Namtha stoppen de reizigers met name om de volgende dag direct een trekking van 1, 2 of 3 dagen te doen. Vanuit hier kun je het Nam Ha nationaal park in voor prachtige natuur, maar het is met name een goede plek om de verschillende stammen die in deze regio wonen te bezoeken. De stammen in deze regio zijn nog authentiek en niet vercommercialiseerd door de vele toeristen zoals in Thailand. Ze proberen dit ook te vermijden. Eco toerisme staat hier voorop. Met drie Fransen gaan ook wij 2 dagen voor een cultural trek. Het klikt erg goed met onze reisgenootjes en de vier uur wandelen (en klimmen) zijn zo voorbij. We komen eerst een in Yao dorp. Het hele dorp loopt uit om ons te zien. Kinderen lachen, maar blijven op afstand. Ze lijken een beetje bang. Er is een family festival bezig en we worden door het dorpshoofd persoonlijk uitgenodigd om mee te eten en te drinken. Iedereen is zo enthousiast en vriendelijk. We worden aan een rond tafeltje met een laag krukje gezet. Daarop komt allerlei ondefinieerbaar voedsel. Ondanks dat we net gelunched hebben moeten we toch wel wat proberen. Alleen de bloedpudding gaat wat ver. Even schiet door ons hoofd dat we hier best ziek van kunnen worden, maar ze zullen wel vaker toeristen hebben gehad. Het zal wel goed gaan. De glaasjes lao lao whiskey helpen ook. Wat kunnen deze mensen drinken! Er zitten alleen mannen in de donkere ruimte. De vrouwen zitten in de ruimte ernaast. Zij koken, kletsen en kijken naar ons. De honden en de katten lopen van hot naar her om een korreltje rijst mee te kunnen pikken. De kinderen uit het dorp kijken door alle openingen van het huis naar binnen. Alsof ze nooit een blanke hebben gezien. En dat fototoestel. De mannen vinden het fantastisch! Maar de kinderen lijken zelf wat bang. Na een tijdje geeft de gids aan dat we nog een stukje moeten lopen. We slapen in het volgende plaatsje bij de Hmong. Daarnaast ligt een Lantern dorpje. Vanuit ontwikelingswerk zijn een aantal waterpompen geplaatst. De mensen is geleerrd om meer bij elkaar te gaan wonen om van elkaars producten en diensten gebruik te kunnen maken. Daarom zitten nu aan deze t-splisting van zandweggetjes drie verschillende stammen in drie verschillende dorpen, die wel samenwerken. Onlangs zijn zelfs stroomkabels richting dit dorp gelegd. De electriteitspalen staan, maar stroom is er nog niet. waarschijnlijk over drie maanden. De kinderen in de andere dorpen lopen ook uit om ons te zien. Ze zijn echt wat schuw. Met name voor Roel rennen ze weg en voor de camera duiken ze ook weg. Totdat ze door hebben dat wij en de camera’s ongevaarlijk zijn. Ze komen steeds dichterbij, willen alle foto’s zien en zeggen op een gegeven moment alles na wat je zegt. Ze willen leren. Ze vinden het fantastisch. Het lijkt wel alsof er nooit een blanke is geweest.

We slapen in de algemene ruimte. Op dunne matrasjes op de grond met klamboe. Vanwege de kou slapen we met alle kleren aan, maar gelukkig zijn de dekens ook warm. s ochtends vroeg zien we zo af en toe wat kinderen voor de deuropening staan. Wijzen, kijken, lachen.

Via nog een schattig dorpje lopen we met behulp van twee verschillende lokale gidsen in weer een uurtje of vier terug naar de grote weg waar de tuktuk ons oppikt.Eenmaal bij de office wordt ons gevraagd hoe het was. fantastisch zeggen wij. Het leek wel of ze nog nooit een blanke hadden gezien! Dat klopt ook, zegt de eigenaar. Jullie waren de eerste die deze trek mochten doen. WAUW!

s avonds neemt onze gids ons ook nog eens mee naar een Lao bruiloft. Schijnbaar mag je als genodigde zoveel mensen menemen als aan een tafel past. Hoe meer mensen er komen hoe meer geluk het bruidspaar krijgt. je wordt dus ook echt hartelijk bedankt als je daar als wildvreemde mee komt eten en drinen. En om dit laatste draait het met name. Er stonden 150 tafels voor 10 man in de zaal, de enorme zaal dus. Als je binnenkomt is de tafel gedekt. Op het draaibare midden stuk staan schallen met eten, bier en water. Iedereen eet en drinkt zich vol. Het bruidspaar komt langs met Lao Lao en de gasten geven hen nog een extraatje. En daarna ga je weer.

Het volgende WAUW moment was twee dagen later. Twee meisjes die bij het reisbureautje/cafe werken wonen in het dorpje Ban nam Dee, 6 km van Luang namtha. De eigenaars van het cafe waren persoonlijk uitgenodigd om samen met een paar klanten het nieuwjaarsfestival in hun dorp mee te vieren. Wij gingen mee. We hadden als enige blanken een eigen tafel. Iedereen was gekleed in tradiotionele kleding en er werd gedanst, gespeeched, gegeten en natuurlijk Lao Lao gedronken. Er was een handjevol toeristen en daardoor was het echt duidelijk dit dit hun feestje was. Dit is hoe het gaat. Zo vieren zij feest!

En nu zijn we in Chiang Mai, Thailand. Het eerste wat we zagen toen we de bus uitstapten was de Mc Donalds. Ook hier is het vol (de chinezen hebben nu ook vakantie). We hebben zelfs een stukje file gehad terug van de tempel die we bezochten. Thailand moet een prachtland zijn. Anders zou het nooit zo toeristisch zijn geworden. Maar we kijken met moeite door de hordes toeristen, gogo bars, tijgershows, olifantenvoetbal, cobrafarms of zogenaamd authentieke dorpjes heen nadat we zoveel puurs hebben gezien in Laos.

Dus we doen het rustig aan. Gewoon even lekker uitslapen, schrijven, inkopen doen, marktjes aflopen en een kookworkshop volgen voordat we dinsdag doorvliegen naar Kota Kinabalu (Borneo, Malaysia).